Podczas nauki języka polskiego w szkole, na pewnym etapie realizacji programu dochodzimy do interpretacji wierszy. Można powiedzieć, że poezja jest trudna, ciężka, ale to nie prawda. Piękno poezji polega na tym, że autor przekazując nam w swojej twórczości uczucia jakie nim targają, czy też chce zwrócić uwagę na jakieś zagadnienia często może nie trafić na odbiór jaki zamierzał. Jest to właśnie ciekawe, ponieważ poezja jest odbierana bardzo osobiście i interpretacja dwóch osób może być zupełnie różna. Poeci stosują w swoich wierszach szereg zabiegów, które sprawiają, że ich wiersze stają się ponad czasowe. Różnego rodzaju przenośnie, alegorie, porównania czy personifikacje sprawiają, że dany wiersz czytamy z zapartym tchem, budzi w nas radość, zachwyt a nie rzadko pojawiają się łzy. W naszej pamięci zapadają właśnie autorzy, którzy potrafią zgrabnie żonglować naszymi uczuciami, a nie jest to łatwa sztuka. Poezja wzniosła, patetyczna bardzo często wykorzystuje inwokacje czy jej odmianę – apostrofę. Co to jest apostrofa? Występuje ona najczęściej na początku utworu, a jej cechą charakterystyczną jest bezpośredni zwrot (stąd nazwa: zwrot – łac. apostrophe) do jakieś osoby, bóstwa, często do jakiegoś wydarzenia, wzniosłej idei, a czasami nawet do uosobionego przedmiotu.
Najsłynniejszą w naszej literaturze apostrofą jest inwokacja z „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza, która otwiera utwór i rozpoczyna się słowami: „Litwo, ojczyzno moja…”.
Pierwszy wykorzystywał apostrofy prawdopodobnie Homer, a pojawią się one dzisiaj nawet w mowie potocznej, przybierając forme wołacza.
