Jednym z najmocniej krytykowanych aspektów reformy systemu edukacyjnego z końca lat dziewiędziesiątych ubiegłego wieku jest wprowadzenie instytucji gimnazjów, do których uczeń kieruje się po zakończeniu szkoły podstawowej. Wielu rodziców i ekspertów wskazuje na to, że gimnazjum jest pewną wyrwą i formą pośrednią, między formą kształcenia odpowiedniego dla szkolnictwa podstawowego oraz edukacji średniej (czy technicznej, zawodowej czy ogólnokształcącej). Często zwraca się uwagę, że polskie gimnazjum, to szkoła w której rządzi przemoc, a uczniowie i tak nie są w stanie się wiele nauczyć. Jeden z problemów polega na tym, że w jednej szkole zostają skumulowane dzieci w trudnym wieku dorastania i nauczycielom trudno jest zaprowadzić porządek. Dużo lepszym rozwiązaniem wydaje się więc być to, które było charakterystyczne dla wcześniejszego systemu oświaty, to jest, że młody człowiek musiał ukończyć ośmioletnią szkołę podtawową, a następnie mógł skierować swoje kroki ku czteroletniej szkole średniej, która w ten sposób lepiej była w stanie przygotować go do matury i studiów.
